دور گشتم از رویای خویش

قایق به گل نشسته را به آب انداختم

خاک غم آلود امیدم،مرگ احساس را تمنا می کرد

دور گشتم از رویای امیدوار خویش

دور گشتم

رویای من گرگ سفید خواب هایت نبود

رویای من اسب سیاه غم هایم نبود

دور گشتم از بیابان گرم تنهایی هایم

دور گشتم

سراب ردپایت را پاک خواهم کرد

دور خواهم گشت از رویای دریاییت

دور خواهم گشت از خواب های سفید شامگاهیت

دور خواهم گشت از خویش...

"سدریک"

ما پيغام دوست داشتنمان را با دود به هم ميرسانيم
نمي دانم آن سو براي تو تكه چوبي هست؟!
من اينجا جنگلي را به آتش كشيده ام.
سدریک:
شعله های دود سادگیت،افق تیره و تار قلب مرا روشن کرد
کاش تردید چشم هایم مرا مبهوت مه غبارآلود زمان نکند
مانده ام با جنگل خشک احساس خویش...!
آسمان یاریم خواهد کرد؟

ساده تو را از دست ندادم

ساده رفتي

به سادگي مرگ پاييز در شب يلدا

به سادگي طلوع سرد زمستان در قلب پرستوي عاشق

ساده از دست نرفتي

ساده رفتي

ساده رفتي چون خزان گل سرخ در شب مهتابي

ساده رفتي همانند غروب رنگينكمان بر بلنداي ابر زمان

ساده تو را از دست ندادم

ساده رفتي

ساده پر كشيدي بر منتهاي آرزو

ساده گذر كردي از نسيم خنك بهاري

ساده تو را از دست ندادم

ساده خود را شكستم

ساده نرفتي

ساده بدرقه ات كردم

"سدریک"

ساحل امن،قتلگاه قاصدان محبت درياست

نوازش دريا را پاياني نيست

تا زماني كه امواج جوشان عشق خروشان باشند

خروج شبانگاهي به تمناي وصال ماه ديدنيست

جزر و مد عشق رويايي ماه و درياست كه نواي زوال ساحل را در شب يلدا رقم خواهد زد

"سدریک"

اسب تنهايي خويش را به صحرا خواهم برد

جنگل اما و اگر آرزويم را نمي روياند

اينجاست كه هر شب را در آغوش عقرب نبودنت خواهم خوابيد

"سدریک"

ناخدای غرورم

لنگ لنگان سوی کشتی فرسوده خویش باز می یابد

نهنگ سفید زیر پای لنگ ناخدای من زوزه کشید...!

کشتی من غرق رویا گشت

سفری نو با قایق سرنوشت،آغاز باید

جزیره را از نو خواهم ساخت

ناخدا را ملوان احساس،نیازی نیست

بی پرده بگویم 

جزیره را بي تو پناهی نیست

"سدریک"

باران مرا می خواند!!!

در این شهر تنهایی...

همراهی مرا می خواهد تا مرثیه ای نو از وسعت عشق بخواند

"سدریک"

جزیره من همیشه محصور اقیانوس بوده است

زمان کوچ فرا خواهد رسید

زمانی که باید صخره مرجانی احساس را سوار بر مرغ ماهیخوار دید

زمان محکومیت غروب انتظار

آرامش اقیانوس سکوتت مرا می ترساند

نمی خواهم هوای طوفانی روح ماهی ها را،در پس لالایی امواج نهان بینم

مرجان احساس من ناامید از خشم سرکش دریا خشکید

جزیره را سوار بر مرغ ماهیخوار باید دید

"سدریک"

چشم های آدم هیچ وقت دروغ نمی گویند

امروز در آیینه،عشقت را سوار بر کشتی سیاهی دیدم

که مرا به غرق شدن فرا می خواند.

"سدریک"

اشعار احمقانه ام را بر سر گل سرخی باریدم،که فقط نیازمند رفع عطش بود.

تا بهار سال بعد خدا بزرگ است

شاید رویشی تازه آغاز شود در پس ریشه ی تاک پیر

بهار است

و باران و....

احمقان شاعر...!

آری تا روییدن گل سرخ دیر زمانی نزدیک است.

"سدریک" 

امید چیز بسیار زیباییست،بدون او هیچ چیز معنا ندارد

اما گاهی اوقات در ایستگاه "واهی" ،بدجور آدم را قال می گذارد...!

"سدریک"

امید و آرزو!

خواستن محال تو در پستوی زمان،یا زمانی محال در پستوی خواستن تو...!!!

وصال امید و آرزو در کوچه انتظار رخ خواهد داد.

"سدریک"

اینجا ستاره ها آسمان را قرق کرده اند...!

آنچنان می درخشند که لیاقت حضور نورانی آفتاب را در آسمان خود نمی بینند

آیا هنوز هم نصفه ی لیوان خالیست که یک دل سیر نگاهش کنم

اما چیزی که حقیقت دارد این است

"طلوعی در راه است"

کسانی که از تلالو دروغین ستاره ها خسته شده اید...

می توانید طلوع را بر فراز کوه نظاره گر باشید...!

"سدریک"

قلبم را فرش ریشه های دوستی تو میکنم.

تنها تاک قد کشیده ی تو می تواند در این سرزمین شکوفه دهد...

"سدریک"

نداشتن من،یعنی کسی جز تو مرا نخواست!

نمیدانم نخواستنت را تحمل کنم یا داشتن "من" جدیدت را...

"سدریک"